Vroeger, toen ik nog geen kinderen had, was ik altijd en overal op tijd. Keurig zo'n 5 minuten voor de afgesproken tijd. Zeker bij formele afspraken vond ik dat fijn, even de omgeving in je op nemen, even zitten na het fietstochtje en ontspannen naar binnen lopen als het tijd was.
Toen kwam kind 1. Toch nog even snel wat in de luiertas doen, schoentjes opnieuw aandoen, handschoenen opzoeken want het is toch wat kouder dan gedacht. Niks aan de hand, want ik was nog steeds op tijd.
Toen kwam kind 2. En jawel, je raadt het al. De luiertas stond wel kaar maar er gebeuren toch altijd wat onverwachte dingen... Dan kom je dus te laat...
Kind 3... Tel er maar weer wat minuten bij op. Helaas aan de verkeerde zijde van de afgesproken tijd.
En nu: kind 4. Dat is kansloos. Niet het kind uiteraard, wel het op tijd vertrekken. Binnen 10 minuten alles en iedereen vertrek-klaar? Nope, er is altijd wel iets. En vaak ziten de kinderen dan al in de auto maar dan moet ik ineens nog wat doen. Een dopper vullen, koekjes mee, woonkamer netjes achterlaten (want dat is zo fijn thuiskomen).
Conclusie? Misschien ligt het aan mij? Auw, pijnlijk. Ik gooi het maar even op op 'we hebben maar 2 wc's, een kleine gang'. Maar eigenlijk ligt het aan het voorbereidende stukje: tassen in pakken, eerder klaarmaken. Bij een groter gezin, met jonge kinderen, moet je dus bijna een half uur vooraf starten met tassen, drinken, eten, schone luiers enz. enz. Ik ben heel benieuwd hoe laat we dan vertrekken...!
En hoe het huis eruit ziet als je weer thuis komt. Want misschien heb ik dan wel zoveel tijd vooraf over dat ik de ramen nog kan zemen, doekje over de wc kan halen, stofzuigen en de bank netjes kan achterlaten. Ow, wacht...