Er zijn gebeurtenissen die je voor altijd met je mee wilt dragen, herinneringen die je nooit meer wilt vergeten en dagen die niet lang genoeg kunnen duren. De mooie momenten die je wilt koesteren en er voor je gevoel de rest van je leven op kan teren. Hoe heerlijk zijn die momenten!
(Voor de mensen die denken dat dit een verkapte vorm van reclame is; dat is het dus niet, niet van een dure telefoon met de beste camera ever, of een makkelijk samen te stellen fotoalbum.)
Er zijn ook dagen die niet snel genoeg voorbij kunnengaan, waarin het allemaal niet zo lekker loopt. Een kind die zijn dag niet heeft, of zelf met het verkeerde been uit bed gestapt zijn. Of zo’n dag dat je alles, maar dan ook alles uit je handen laat vallen, tegen stoelpoten aanloopt en je niet kunt wachten totdat je weer in bed ligt. Op die dagen kun je maar beter beslissen dat het is, wat het is. Tandje lager, accepteren dat het een **dag is.
Soms zou ik willen dat ik even terug kon naar de onbezorgdheid van vroeger, waar je je alleen maar druk hoefde te maken om een topografietoets aan het einde van de week, of de vraag met wie je na schooltijd wilde spelen. Waarin je dolgelukkig was als je het zwembadje in de tuin had staan en je de hele middag daarin kon spelen en zwemmen.
Helaas is voor mij de tijd aangebroken dat ik zeker het zwembadje in de tuin heb staan bij mooi weer. Beetje jammer dat ik hem zelf moet helpen opbouwen, vullen en afbreken en schoon moet maken! En wat nog erger is: het zwembadje is altijd bezet als ik er zelf in wil…
Wat blijft er nog over van het onbezorgde leventje van vroeger als je zelf volwassen bent en kinderen krijgt? Waar is nog een stukje ‘ik’? Soms voelt het alsof er geen momentje vrij meer is, en als je al even ‘vrij’ bent heb je altijd nog je mobieltje aanstaan waarin je een appje krijgt, een telefoontje krijgt en vast nog veel meer andere afleidingen hebt. Het geleefd worden staat ineens bovenaan in plaats van het leven-leven. Want van elke kant wordt er wat van je verwacht, de kinderen vragen je aandacht, je wilt graag liefde en aandacht geven aan de kinderen, ondersteunen bij huiswerk wat gedaan moet worden (en nooit spontaan door de kinderen zelf gedaan wordt), activiteiten waaraan je geacht wordt deel te nemen, een huis wat wel vanzelf vies wordt, maar nooit uit zichzelf schoon wordt, een relatie waar je ook graag energie en tijd in stopt en ook nog een sociaal leven onderhouden met familie en vrienden. En dan het liefst óók nog tijd voor jezelf hebben zodat je even tot rust kunt komen, je kunt sporten, een stukje kunt wandelen, of gewoon simpelweg je gedachten af kunt maken die al tijden ronddolen in je hoofd.
Wanneer is er echt een moment voor jezelf? En durf je die momenten te pakken?
Hulp nodig? www.jegeldofjeleven.com